Yine öldük biz…
Bu konuyu konuşmak, yazmak, buna kafa yormak öyle zor ki aslında. Söylenecek onca söz varken kelime bulamamak. Boğazında düğümlenip kalması her şeyin. Kadının adı yoktu ya. Var aslında. Kadının adı isyan artık. Ama kimsesiz bir isyan. Kan kırmızısı öfke bir de. Ve ne acıdır ki bu kan hep kadınların kanı. Her 8 Martta anacak tazecik bir ölüm oluyor. Güldünya’lara, N.Ç lere Özgecan’lar ekleniyor. Kıskançlığın, şehvetin, törenin, ne komiktir ki aşkın bile tek kurbanı var hep kadın. Adı ne olursa olsun kadın. Şiddetten kaçamayan, karşı koymaya gücü yetmeyen, saklanacak yeri olmayan kadın.
Kanun diyorlar, olmuyor. Ceza diyorlar olmuyor. Çünkü kanunu koyanlar da cezayı verenler de erkek. Veya erkek gibi düşünen kadınlar. İnanılması zor ama bir kadın eğitimci kızları kısa etek giymekten vazgeçirebilmek için erkek öğrencilere kızları taciz etmelerini telkin edebiliyor mesela. Kısa etek başlı başına bir haklı taciz nedeni yani. Sonra kocamdır döver de sever de diyen kadınlarımız var bir de. Eğitilmeyen aydınlatılmayan beyinler, böyle düşünmeye böyle yaşamaya devam edecek ne yazık ki. Kadının kadın olmadan önce, erkeğin erkek olmadan önce sadece ve sadece insan olduğunu, fiziksel farklılıkların bir cinsin diğerine üstünlük kurması için değil sadece basit bir iş bölümü nedeniyle var olduğunu öğrenmedikçe, öğrenmekten öte özümsemedikçe ölecek kadınlar. Kendinden zayıf olanın kendine tabi olması gerektiği inancıyla hep ezilecek. Hangi çağda yaşarsak yaşayalım mal olacak.
Giderek tırmanan şiddet dili, öfke dili toplumda yaşanan bu birbirine tahammülsüzlük, bu saygısızlık elbette bize böyle tablolar sunacak. Bunun başka bir sonucu zaten olamaz. Hoşgörü, anlayış, sevgi, saygı, ama her şeye saygı lazım bize. Bastığımız toprağa, sokak kedisine, ağaca, soluduğumuz oksijene bile saygı. Bu olursa, bunu başarabilirsek, kimse kimseyi kırmayacak, kimse kimseye kötü söz söylemeyecek, kimse kimseyi öldürmeyecek. İnsan olursak eğer, yani gerçekten insan, hayatta kalacağız…
Ayşegül SANCAK
Üst Yetkili
Bebek Şubesi
